|
جناب استاد دکتر عبدالکریم سروش
نام شما در تاریخ جنبش دانشجویی بر سنگهای سختی حک
شده است آنچنان که با گذر ایام وباد وباران روزهای
که می آید محو نمی شود.
این نام زمانی در تاریخ ما طنین انداز شدکه از
دانشجو انتظار جنبشی نمی رفت وآنها باید سربزیرانی
رهوار می بودند که به دانشگاه راه یابند واگر
نبودند باید می رفتند،روزهای سرد وتاریکی که انجمن
ها اسلامی را عزم تغییری نبود وسرمای جانکاه جمود
و تحجر بر دیوارهای دانشگاه سیطره یافته بود،در
چنین فضای صدای کسی شنیده شد که از روشنی سخن می
گفت وعرش آنها که سر بر آسمان می ساییدند را با
کلامی آرام وشمرده به لرزه درآورد.
او یک مبارز انقلابی نبود وما را به خشونت فرا نمی
خواند ،او از مولوی می گفت و انبانش لبریزازعشق و
عرفان وآزادی بود و رد پای بشر را در آسمانی ترین
مفاهیم جسته بود.
نام عبدالکریم سروش نام استادیست که شاگردانش بعد
از رفتنش به دانشگاه آمده اند.
جناب استاد!
ما وشما همیشه در یادمان خواهد ماند روزی که کلام
شما بر یخ های ستبر وقندیل بسته دانشگاه اثر کرد
وآنگاه ما منادیان آزادی در دانشگاهها شدیم، وظیفه
استعلام نام دانشجویان بر زمین نهادیم وبرای
بیداریش کوشیدیم.
آن سالها را از یاد نبرده ایم که بر زبان بردن نام
شما شجاعت می خواست وشهامت.
آن روزها که برای سخنرانی تان در یک کلاس باید از
شورای تامین امنیت یک استان اجازه می گرفتیم، آن
هنگام که در تمام طول مدت سخنرانی شما قلب هایمان
در سینه می تپید تا کلام شما به انتها برسد و یاری
دهندگان خشونت ،استاد خشونت ستیز ما را
نیازارند،هر گاه خشونت آنقدر عریان شد که ما برای
تسکین دردهایمان به درشتی سخن گفتیم، دوباره درس
هایتان را دوره کردیم.
ما از شما آموختیم که مشفقانه نقد کنیم وبرای بزرگ
شدن ناممان ،بزرگی نام کس نهان نکنیم، از شما
آموختیم که اگرپیشینیان ما در دوردست تاریخ دیواری
بنا کرده اند برای ساختن عمارتی نو آن را خراب
نکنیم،کژی وکاستی هایش بر گیریم وخشت بر آن بنهیم.
از شما آموختیم چشم بر انگیزه ها ببندیم وانگیخته
ها را نقد کنیم.
شما میان تندخویی و طغیان برایمان دیواری کشیدید
وبه ما آموختید که در آن سالهای سکوت چگونه طغیان
کنیم وفریاد آزادی سر دهیم،پیش از آنکه "شعارهای
آزادی" زینت بخش عکس های تبلیغاتی شود، این نام را
از شما شنیده بودیم، پیش از آنکه "درود بر مخالف
من" تزیین بی عملی های سیاسی شود ،عینیت نقد
منصفانه را در کلام شما جسته بودیم.
اینک چه می شود که استاد ما آن کلام شیرین بر زمین
نهاده ودر نقد نظر دیگری بر حافظه وصداقت و علم
او خرده می گیرد؟
اینکا استاد ما را چه می شود که سخنان نغز و پرمغز
وعمومآ حق به جانبش در مواجهه با مخالفان و
منتقدان ومفتریان به صد عتاب وتحقیر آلوده است؟
اینکه از میان خیل آنها که آن دوران یکه تاز میدان
شده بودند وتیغ بر دست پیادگان را از صحنه به در
کردند، تنها نام عبدالکریم سروش می آید واز جایگاه
او می پرسند به این دلیل است باقی همه بر آن عهد
خود استوار مانده اند ومدال افتخارش را بر سینه
آویخته اند.
اینکه در آن سالهای غیر قابل دفاع، که یک انقلاب
با تمام عظمتش تنها به نفع یک گروه مصادره می شد
بپرسند استاد ما در کجای تاریخ ایستاده بود از
کدام یک از نقدها وافتراها وتهمتهایی که در این
چند ساله بر شما رفته هولناکتر است؟
شما خود يكي از قربانيان حذف دگراندبشان از
دانشگاه هستيد اما طرح اين سوال كه در آن روزگاران
كه "حذف اغيار " در اين كشور تبديل به
قانون شد و اعتراض بر آن بي قانوني و مستوجب
تنبيه،شما چه ميكرديد سوال نابجايي نمي تواند
باشد، در آن روزها بسياري از آنان كه فهميدن
گناهشان بود و مبارزه كردن منفعتشان از دانشگاه
بيرون رانده شدند. ولي شما نشديد و دست کم برای
مدت کوتاهی معتمد بوديد وماندید، اكنون آيا زير
سوال بردن حافظه آنها پاسخ مناسبي براي پشت در
ماندگان است ؟
آيا همه آنها كه به گذشته شما نقبي ميزنند و نقدي
ميكنند به قصد تكفير شما چنين ميكنند؟آيا همه را
ميتوان كذاباني خام درسوداي نام دانست آنها كه خود
از نام آوران اين ديارند؟ شما زماني خود هشدار
داده بوديد كه مبادا طعن طاعنان و منع مانعان ما
را از گام زدن در مسير چشمه ساران حقيقت باز بدارد
آيا تمام نقدهايي كه بر شما ميرود طعن طاعنان است
و هيچكدام حظي ازحقيقت نبرده اند ؟
آنگاه كه شما نيز چنين كنيد به كجا مي توان تکیه
کرد و آيا پايه هاي نقد در اين ديار تا بدین حد
لرزان است؟
براستی آیا همه نقشهایی که بر لوح دوره کوتاهی از
پیشینه استاد می زنند،برآب است؟
و ما تا بدين حد سرگردان كه آنها كه طريقت به ما
نشان مي دهند خود به وقت عمل در وادی تاریکی فرو
می غلطند؟
در ابتدای کلام آوردیم که درسهای شما دانشگاه را
دوباره زنده کرد، پس گفتن توصیفی درباره آن فضای
مردگی چیزی از استاد ما نمی کاهد.
این چند سطر را نوشتیم تا به استادمان نشان دهیم
درسهایش را فرا گرفتیم.
ما که در طول یک دهه در انجمن های اسلامی دانشجویی
بهترین روزهای جوانی مان را سپری کردیم ودر طول
تنها یک ده،"سیاست بازان " بسیاری از
آرزوهایمان را در مقابل دیده گانمان زنده به گور
کردند ، اینک تنها همان دیده گان نظاره گر برایمان
مانده است که هر روز شاهد رفتن به سمت نقطه
نامعلومی باشیم.
لذا نمی خواهیم با طرح پرسشی این چنین برای خود
نامی فراهم آوریم، چرا که در این سرزمین که مردم
به صلیب معیشت ونان و بودشان مصلوب شده اند پرسیدن
سوال شاگردی از استاد نام نمی آورد،اما هنوز آنقدر
امید برایمان مانده که آرزوی آمدن روزی را کنیم که
اندیشه انسانها نقد شود نه انگیزه آنها.
هنوز ذره ای امید ما را به رفتن و نماندن وا
میدارد و پس ازسالها فهمیده ایم که ازآیینه
بپرسیم نام نجات دهنده را .
چوغنچه گرچه فروبستگی است کار جهان
تو همچو باد بهاری گره گشا می باش
جمعی از اعضای سابق شورای مرکزی وشورای عمومی دفتر
تحکیم از سال 75 تا 85 و
اعضای شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت
سیاوش افضلی- عضو سابق شورای مرکزی دفتر تحکیم و
فعال دانشجویی 80-75
مهدی امینی زاده- عضو سابق شورای مرکزی دفتر تحکیم
و فعال دانشجویی76-84 مجتبی بیات- عضو سابق شورای
مرکزی دفتر تحکیم و فعال دانشجویی85- 82
ثمینا رستگاری- عضو سابق شورای عمومی دفتر تحکیم
وفعال دانشجویی81-79
علی سیاسی راد- عضو سابق شورای عمومی دفتر تحکیم
وفعال دانشجویی 80-75
حجت الله شریفی- عضو سابق شورای عمومی دفتر تحکیم
وفعال دانشجویی77-82
رئوف طاهری
وحید عابدینی- عضو سابق شورای عمومی دفتر تحکیم
وفعال دانشجویی82-84
مهدی عربشاهی- عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم
علی عزیزی- عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم
هادی کحال زاده- عضو سابق شورای عمومی دفتر تحکیم
وفعال دانشجویی78-82
بهرام فیاضی- عضو سابق شورای عمومی دفتر تحکیم
وفعال دانشجویی 79-84
احمد مدادی- عضو سابق شورای عمومی دفتر تحکیم
وفعال دانشجویی 80 -77
فرید مدرسی- عضو سابق شورای مرکزی دفتر تحکیم و
فعال دانشجویی 85-78 عبدالله مومنی - عضو سابق
شورای مرکزی دفتر تحکیم و فعال دانشجویی 84-76 سید
سراج الدین میردامادی- عضو سابق شورای مرکزی دفتر
تحکیم و فعال دانشجویی 74-77
علی نکونسبتی- عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم
علی وفقی- عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم
محمد هاشمی- عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم
بهاره هدایت- عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم
حنیف یزدانی- عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم
|
