با سلام وخسته نباشید.
جناب دکتر سروش در سخنرانی درباره شرم به نام حوا در قرآن اشاره فرمودند در صورتیکه این اسم در متن نیامده است. ولی مترجمین این اسم را اضافه کرده اند. مانند آیه زیر:
هُوَ الَّذِي خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِيَسْكُنَ إِلَيْهَا فَلَمَّا تَغَشَّاهَا حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِيفًا فَمَرَّتْ بِهِ فَلَمَّا أَثْقَلَت دَّعَوَا اللّهَ رَبَّهُمَا لَئِنْ آتَيْتَنَا صَالِحًا لَّنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ
الأعراف: اوست آن كس كه شما را از نفس واحدى آفريد و جفت وى را از آن پديد آورد تا بدان آرام گيرد پس چون [آدم] با او [حوا] درآميخت باردار شد بارى سبك و [چندى] با آن [بار سبك] گذرانيد و چون سنگينبار شد خدا پروردگار خود را خواندند كه اگر به ما [فرزندى] شايسته عطا كنى قطعا از سپاسگزاران خواهيم بود (۱۸۹)
جناب دکتر در ضمن فرمودند که در قرآن آمده است که شیطان “حوا” را اول فریفت، که این نیز به صراحت در متن موجود نیست.
موفق باشید
در بخشی از سخنرانی «به نام شرم» به موضوع جالبی اشاره کردید که در رابطه با تغییرات میزان شرم٬ (بطور مثال شرم از برهنگی)٬ در ادوار مختلف تاریخ٬ و یا متناسب با فرهنگ و تعلیم و تربیت٬ و اعتقادات٬ و ارزشها و بی ارزشیهای خاص جوامع گوناگون بوده است. بنابراین (به عنوان نظر شخصی) شاید بتوان این نتیجه گیری را مد نظر داشت که٬ «شرم»٬ یک صفت ذاتی در انسان نیست؛ اگر ذاتی میبود٬ در طول زمان و در وضعیتهای مختلف٬ دچار تغییرات کمی و کیفی نمیشد.
فقط بعنوان یک نظر٬ و نه تعیین تکلیف برای افراد فکر میکنم در برهه ای که بسر میبریم «رسالت» اشخاصی مانند جناب دکتر سروش٬ نسبت به افکار و اذهان (عمومی) جامعه بین المللی؛ ضرورت آگاهی دادن به توده مردم (است و این ضرورت) بطور روزافزون افزایش یافته و نیاز به گستردگی٬ پخش و سرعت انتقال اینگونه اطلاعات و آگاهیها٬ به مردم٬ محسوس تر شده است.
این روزها نوک پیکان این رسالت و آگاهی دادن ها٬ بهتر است متوجه افراطیون شیعه و افراطیون سنی و طرفداران آنها باشد. شاید یکی از عوامل این افراطی گریها٬ ابهاماتی است که در کتاب مقدس مسلمانان وجود دارد. اینچنین ابهاماتی٬ راه و فضای «برداشت غلط» از مطالب این کتاب را باز و فراهم میکند. به شکلی که اینروزها شاهدیم٬ نسل کشی و انسان کشیهای کنونی٬ تا حدی برخاسته از اینگونه ابهامات و
«سوء برداشت» هاست.
شاید در واقع بخش بزرگی از آن «رسالت»٬ برخوردی صادقانه٬ بیطرفانه٬ و حتی با نگرشی خارج از جهان بینی اسلامی با مطالب قرآن باشد؛ و روشن نمودن این موضوع که٬ واقعاً حرف و منظور نهایی قرآن چیست و چه زمانی این ابهامات رفع میشوند.
با سلام وخسته نباشید.
جناب دکتر سروش در سخنرانی درباره شرم به نام حوا در قرآن اشاره فرمودند در صورتیکه این اسم در متن نیامده است. ولی مترجمین این اسم را اضافه کرده اند. مانند آیه زیر:
هُوَ الَّذِي خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِيَسْكُنَ إِلَيْهَا فَلَمَّا تَغَشَّاهَا حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِيفًا فَمَرَّتْ بِهِ فَلَمَّا أَثْقَلَت دَّعَوَا اللّهَ رَبَّهُمَا لَئِنْ آتَيْتَنَا صَالِحًا لَّنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ
الأعراف: اوست آن كس كه شما را از نفس واحدى آفريد و جفت وى را از آن پديد آورد تا بدان آرام گيرد پس چون [آدم] با او [حوا] درآميخت باردار شد بارى سبك و [چندى] با آن [بار سبك] گذرانيد و چون سنگينبار شد خدا پروردگار خود را خواندند كه اگر به ما [فرزندى] شايسته عطا كنى قطعا از سپاسگزاران خواهيم بود (۱۸۹)
جناب دکتر در ضمن فرمودند که در قرآن آمده است که شیطان “حوا” را اول فریفت، که این نیز به صراحت در متن موجود نیست.
موفق باشید
در بخشی از سخنرانی «به نام شرم» به موضوع جالبی اشاره کردید که در رابطه با تغییرات میزان شرم٬ (بطور مثال شرم از برهنگی)٬ در ادوار مختلف تاریخ٬ و یا متناسب با فرهنگ و تعلیم و تربیت٬ و اعتقادات٬ و ارزشها و بی ارزشیهای خاص جوامع گوناگون بوده است. بنابراین (به عنوان نظر شخصی) شاید بتوان این نتیجه گیری را مد نظر داشت که٬ «شرم»٬ یک صفت ذاتی در انسان نیست؛ اگر ذاتی میبود٬ در طول زمان و در وضعیتهای مختلف٬ دچار تغییرات کمی و کیفی نمیشد.
فقط بعنوان یک نظر٬ و نه تعیین تکلیف برای افراد فکر میکنم در برهه ای که بسر میبریم «رسالت» اشخاصی مانند جناب دکتر سروش٬ نسبت به افکار و اذهان (عمومی) جامعه بین المللی؛ ضرورت آگاهی دادن به توده مردم (است و این ضرورت) بطور روزافزون افزایش یافته و نیاز به گستردگی٬ پخش و سرعت انتقال اینگونه اطلاعات و آگاهیها٬ به مردم٬ محسوس تر شده است.
این روزها نوک پیکان این رسالت و آگاهی دادن ها٬ بهتر است متوجه افراطیون شیعه و افراطیون سنی و طرفداران آنها باشد. شاید یکی از عوامل این افراطی گریها٬ ابهاماتی است که در کتاب مقدس مسلمانان وجود دارد. اینچنین ابهاماتی٬ راه و فضای «برداشت غلط» از مطالب این کتاب را باز و فراهم میکند. به شکلی که اینروزها شاهدیم٬ نسل کشی و انسان کشیهای کنونی٬ تا حدی برخاسته از اینگونه ابهامات و
«سوء برداشت» هاست.
شاید در واقع بخش بزرگی از آن «رسالت»٬ برخوردی صادقانه٬ بیطرفانه٬ و حتی با نگرشی خارج از جهان بینی اسلامی با مطالب قرآن باشد؛ و روشن نمودن این موضوع که٬ واقعاً حرف و منظور نهایی قرآن چیست و چه زمانی این ابهامات رفع میشوند.